Ninfas de los Senderos

UtOpIaS PaRa DeSCubRir... IroNIzaNdo la IrOnÍa... BuRLoNas Del SeNtiR... PALPITOS DE VIDA... y... lOs SeGUndos del TiEmpO... Que vuELveN a ExIStiR... (EingG?)

martes, marzo 27, 2007

En dualidad

Y en la dualidad de tus palabras me quedé... vestida de blanco y negro, esperando un anochecer que no llega, un anochecer intenso y opaco, tal y como desfila hoy mi ser. Sin aparencia... de figura amorfa e inestable. Y sólo en mi profundidad puedo ver esa pequeña luz que me queda parpadeante, sin apenas intensidad, sin apenas oxígeno que respirar... tras ella.. una cajita lila llena de recuerdos y pasajes sonoros. Hice todo lo que estubo en mis manos para salvar la flor de pétalos delicados, una flor que poco a poco va dejando caer sus pétalos al suelo... para convertirse más tarde en ceniza.... la misma ceniza que caerá como plomo en mi ego, en mis entrañas y en mi corazón. Un corazón que grita en silencio y una mirada que ya no sabe dirigirse al Sol.
Y hoy tus caricias se han convertido en cuchillos cortantes que cicatrizan mi alma, tus dedos desafían a mi sentimiento sin saber un porqué, sin conocer un quizás, sin creer un "te amo". Y de nuevo he vuelto a lanzar la moneda al aire... cae lentamente para chocar contra el suelo....
el resultado?
Cruz. Cruz.
Cruz... el lado miserable del amor, ese lado que todos debemos conocer, ese lado de la bestia negra, el lado de una lucha de titanes, el lado del sufrir del espíritu, y el lado de la metamorfosis que llegará. Y mientras tanto, no tengo más cartas que mostrar, yo quiero acabar esta partida, orgullosa de mi juego límpio, sin trampas... orgullosa de mis estrategias sensibles, de mi intuición, orgullosa de sentir que apesar de haber acabado la partida, lo he echo bien y sobretodo sintiendo latir mi corazón... con muchísima fuerza... porque no me siento vencida, porque jamás sentiré la derrota... simplemente por una razón... y es que he luchado con cuerpo y alma por aquello que deseo... que más puedo pedir? La decisión no está en mis manos... no esta vez.

martes, marzo 20, 2007

Citando a Buddha

"Todos los seres vivos tiemblan ante la violencia. Todos tienen miedo a la muerte. Todos aman la vida. Ponte en el lugar de los otros. Entonces...a quién pudes dañar? ¿Qué daño puedes causar?
Buddha
Gracias por la reflexión Teacher... aquí está en nuestro blog, un maravilloso detalle lleno de sabiduría.

Zas


En una infinidad de colores vivimos...

infinidad de tonos, escalas y matíces...

¿porqué nos empeñamos en quedarnos muchas veces con un simple "blanco o negro"?... caemos en el error constante de ir por el camino fácil, simple, quizá el camino "más seguro"...

o eso nos parece...

Se me escapa... está todo demasiado relacionado entre si...

verdad Mery? Si...

Quiero fluir...

...hacía tiempo que no escribía por la noche, y parece que no, pero la cosa cambia... es en este momento del día en el que tras el agotamiento y cansancio acumulado, todo parece mucho más profundo de lo "normal"..

Quiero que mis manos se deslicen por el teclado como si fuera un piano, el movimiento es vivacidad constante...

y me encanta...

...tal y como diría mi profesora de danza "lo ideal sería encontrar el equilibro en el movimiento" y ahí estamos...

trabajando en ello...

Estoy feliz...

debo confesar algo...

estos dias he vivido una revelación... he estado pensando mucho en la armonía musical... es un tema que me crea muchísima curiosidad... y tras la busqueda y la atención creo que he encontrado una respuesta más a mis preguntas existenciales... y como suele ser frecuente ésta respuesta me ha aportado muchas más preguntas...

...pero estoy feliz...

y quiero explotar...

en colores...

en luz...

en amor...

en quietud...

me da igual la forma, lo que me importa es el contenido...







viernes, marzo 16, 2007

Cazar al cazador...



Ayer se celebró en varias ciudades de España una manifestación contra la Caza de Focas de Canadá... Hoy en el instituto de secundaria se ha celebrado, como cada año, el día de la solidaridad y como no, no podían faltar algunos activistas de organizaciones como Anima Naturalis para dar una charla sobre los macrabos tratos que reciben muchos animales. Todo esto en parte es gracias a la Teacher y a su interminable lucha contra el sufrimiento animal... ella está luchando día si y día también con todos los medios y herramientas que dispone para que la concienciación sea cada vez más ámplia... Yo creo en la compasión, adoro a la Madre Naturaleza, amo esta Tierra como un ser más de una especie determinada... pero el hombre a veces es el más cruel de los animales... No puedo llegar a entender como toreros, granjeros, científicos, diseñadores y muchísimos más son capaces de no tener el más mínimo respeto por la fauna, ni por lo que son... para mi entender no saben lo que significa sentir ni amar el mundo que nos rodea... no puedo llegar a comprender por más que quiera como pueden apalear y torturizar a un animal mientras él le mira con ojos agonizantes y débiles, mientras se desangra sin compasión ninguna por un puñado de euros... no puedo llegar a enteder nada de eso... Me estoy empezando a concenciar realmente de muchas cosas relacionadas con el asunto y creo que ya va siendo hora de que tome decisiones al respecto...
He pensado muchísimas veces de irme con alguna asociación y hacerme activista para luchar en contra de todos esos miserables... y ganas no me faltan... pero de momento mi estado actual no me lo permite, así que me pondré en marcha y crearé un espacio donde entre unos pocos daremos todo el apoyo que sea necesario para fortalecer esta lucha que está en marcha...
Desde aquí me gustaría hacer un llamamiento a todos/as aquellas personas que nos leen para que voten, ayuden o solo piensen por un momento toda esta dura realidad... Va siendo hora que nos quitemos esas vendas que nos tapan los ojos y actuémos... con el corazón.
No podéis dejar de visitar...:

Renovarse o morir...

Todo se complica cuando visualizamos interiormente que nuestras emociones y nuestra psique están batiéndose en una complicada lucha. Renovarse o morir. Hace tiempo que me persigue una gran tempestad... una nuve gris que va mojando aquellos pasos que doy día tras día, no obstante, me entrené hace mucho tiempo para ver la luz más allá de toda tiniebla... y si no la veo, debo intentar pensarla, notarla y así poder creearla... eso es vida... y eso es muerte. Así de simple nos parece cuando estamos observando la historia desde fuera... el cambio está cuando hacemos de actores de nuestra propia trama... pero...¿hasta que punto el espectador no forma parte de la historia? Todo tiene su relación abstracta o nítida... que más da, la cuestión es que está, y se da. Mi relación con el amor pasa una dura prueva, pero sigo creyendo en él... jamás dejaré de confiar en el amor y la compasión que mueven este mundo, es lo único que me queda... es el arma más potente que tengo para luchar contra los miedos... es lo único que realmente mueve mi alma sin tener que premeditar, pensar o razonar mis actos. Me siento afortunada de estar en esta batalla, si... porque me hace sentir viva a pesar de la dureza de la situación, me hace sentirme fuerte y débil a la vez... Amo con Mayúsculas y esa es una gran razón para sonreir... Todo pasa y todo llega...
A veces ves cosas que ocurren en este mundo que te destrozan muchas de las ideas que creamos... ideas fantasiosas sacadas del mundo de las maravillas que a veces habitamos... Mi sufrimiento no es tan fuerte como el sufrimiento que realmente va acompañado de muchos tipos diversos de dolor que se dan en la faz de esta tierra... así que me compadezco de mi, y de aquellos que sufren como yo.
Hoy me he emocionado al volver a releer el texto de mi querida Mery a su hermana y como no, la increible y dulce contestación que M ha dedicado a Mery... es tan bonito observar esa conexión, ese amor, esa necesidad de tenerse y de sentirse... me ha dado mucho que pensar... Gracias por elegir este sendero para transmitiros tanto amor... para mi y para los seres que habitan este lugar es un regalo maravilloso.
Y mientras tanto... yo sigo sobrepesando historias, recuerdos y futuros inciertos dentro de mi cabeza... sigo escuchando los latidos de mi corazón, y sigo a veces anulándome para reencontrarme... Voy siendo consciente que mi vida por esencia es como el café... amarga y demasiado adictiva... pero necesito un par de cucharadas de azúcar y un chorreón de leche (bien blanquita) para poder tragármelo con placer... para poder saborear realmente el gusto que yo necesito sentir... y disfrutarlo... y disfrutarla...

martes, marzo 13, 2007

Hi ha una petita criatura que té por... i jo entenc aquesta por.


Avui el telèfon ha sonat i una vegada més he sentit la veu de la meva familia. El cor sempre s’hem fa petit quan sento la proximitat d'ella. Petit per malenconia. Trobant a faltar cada segons viscuts. Jo entenc com la vida camina, els rellotges avancen. jo entenc com vaig dibuixant-me el meu quadre predeterminat. JO intento entendre després de molt desconcert quin és el meu lloc a la vida i quina la meva trajectòria. lluny o a prop. l'enyorança del passat m'ofega. veure el món de somni era tant fàcil...!!! enyorant la felicitat viscuda, despullada de la pell de serp que ja he deixat enrera... tant sols sento una veu per telèfon que té por... i jo entenc aquesta por.


Petita, tu que em llegeixes, tu que sé que em llegiràs... aquestes paraules van per tu. per tu perquè he estat una mica egoista dedicant-me a la meva pròpia supervivència. per tu perquè ets tu: delicada i preciosa; tendre i de vidre; forta i silenciosa; una admirable joia.

Sentint-me lluny del teu costat... vull aproximar-me a tu amb molt d'amor; l'amor que et mereixes i que t'has merescut sempre. No tinguis por petita. No tinguis por. Et parla la meva boca que tantes vegades plora pels ulls el que el seu cor delata: por. Hi ha coses a la vida injustes i incomprensibles. Moltes vegades ens toca aprendre lliçons que potser un no mereix però que entén amb el coneixement. No passarà res. La confiança i la felicitat fan que les coses sempre funcionin bé. Bé i justament. No tinguis por germana perquè no passarà res. Entenc quan les paraules rellisquen, de vegades, en el vent... ho entenc perquè jo sóc la primera en reviure aquesta experiència contínuament... però... què ens queda sinó?

Confiant... petita...

Petita que ja no ho ets tant.

Petita als meus ulls... adulta als ulls de la teva ànima.

Aquestes paraules van per tu. Perquè et mereixes amor de germana. perquè ella existeix i vol donar-te'l. perquè ella sóc jo. Perquè jo sóc la teva germana. Perquè vull ser amiga teva. Perquè t'estimo tant que no poder-te fer somriure crea que calli fa molts dies per por a decepcionar-te. perquè m’he perdut una miqueta Montse, i no suporto que em veieu malament. Perquè vull que recordis que sóc amb tu. Em veus.... busquem bé... em veus? Sóc aquí dins... si, si... aquí dins... oi que em veus?

hi ha una petita criatura que té por... i jo entenc aquesta por... t'estimo. compta amb mi.

lunes, marzo 12, 2007

nada.

Pequeña... con mucho o con poco... sólo quiero decrite que te leo, te siento cerca y me encanta notarte todavía viva, danzando y sonriendo... como se puede... yo con mi tiempo... mi espera... mi aislamiento de mundo.... te quiero igual... te quiero, seguramente más de lo que nunca te he querido.. por seguir conmigo, ppor seguir a mi lado.. incondicionalmente.. aunque cueste... estas conmigo. gracias. t'estimo.

jueves, marzo 08, 2007

Hoy es...

HOY ES UNO DE AQUELLOS DÍAS EN LOS QUE ME CONVERTIRÍA EN CARACOL PARA PODER ESCONDERME DENTRO DE MI CARCASA. HOY ES UNO DE AQUELLOS DÍAS EN LOS QUE NO QUIERO QUE ME MIREN, NO POR NADA EN ESPECIAL, SIMPLEMENTE NO ME APETECE QUE LO HAGAN. HOY QUIERO SER INVISIBLE AUNQUE FUERA SOLO POR UNAS HORAS... PERO SE QUE ESO NO SERÁ POSIBLE, ASÍ QUE INTENTARÉ PASAR DESAPERCIBIDA LO MÁXIMO QUE PUEDA, HASTA QUE YO... DECIDA CUANDO QUIERA VOLVER A AMANECER...

Clase sorpresa!

Ayer sobre la media tarde recibí en mi correo electrónico un e-mail de la escuela de danza, nos citaba a todos media hora más tarde en el teatro principal... mentiría si afirmara que no me sorprendió. De camino al teatro me fui encontrando con mis compañeros de clase, nadie sabía en motivo por el cual nos habían llamado, y para nuestra sorpresa, al entrar al teatro vímos a todo un conjunto de actores y bailarines observando a una chica que interpretaba sutilmente una danza preciosa. Mientras ellos terminaban su ensayo nosotros íbamos formulando hipotesis sobre qué haríamos nosotros allí... creo que a todos nos entró algo de pánico escénico... Nuestra profesora de danza no llegaba a la hora... De pronto un chico joven, muy agradable nos dijo: "bueno, supongo que vosotros sois los de danza... empezamos la clase?" No nos lo podíamos creer, el director y coreógrafo de la compañía Lapsus Danza, Alexis Eupierre nos iba a dar una clase de técnica contemporánea! Al fin llegó la profesora! Realmente nos alivió tenerla cerca, terna allí, al menos a mi... Subimos al escenario y estiramos nuestros cuerpos en el suelo... tras tres cuartos de hora de estiramientos realmente fabulosos, Alexis nos puso música e hizo que entabláramos un diálogo con las diferentes extremidades de nuestro cuerpo... dentro de la improvisación danzamos durante más de 15 minutos... al acabar la clase, todos estábamos exhaustos... fue increible... realmente una clase magica! Mañana iré a ver su último espectáculo Vitrines, en el mismo teatro... es lo mínimo que puedo hacer para agradecerle esa clase...


miércoles, marzo 07, 2007

La gran Madonna...



Siempre procuro "tenerla" cerca. Los que bien me conocen saben la profunda admiración que siento por la que yo considero la más grande de las Divas de la Música. Sus canciones, su armonía, su rítmica y sobretodo el mensaje que transmite constantemente me ha ayudado a despertar y resucitar en muchísimas ocasiones. Es fuerza, es lucha, es luz. Yo no veo la Madonna publicitaria, ni me alarmo por los shows que protagoniza... es ella en todo momento, y pienso que, si puede... si es capaz de llegar al corazón de tantos miles y millones de personas es porque realmente puede acerlo, porque cree en ella, y en lo que hace... Hoy he vuelto a ver su ultima gira, la cual recomiendo a todo el mundo... y he vuelto a reaccionar... Quería compartir un par de pasajes de su espectáculo...



"Yo estaba a un metro del suelo, tratando de respirar, de sacar las manos de mi padre de mi cuello. Lo miré a los ojos y me pregunté si mis pies volverían a tocar el suelo. ¿Alguna vez os golpean tan fuerte que vuestro cuerpo vuela por el cuarto? Todos caemos en algún momento. Es el modo en que nos levantamos, el verdadero desafío. No? Yo siempre viví en mi mundo. Y bailo para escapar de mis problemas. Aprendí que hay luz en el más oscuro de los lugares. No puedo culpar a mi padre por nada. No se puede confiar en otra gente para que nos hagan felices. Pero sé que, en lo profundo... él me quería."
"Hubo una vez en que sufrí tanto, que quise sacármelo de adentro. Me cortaba los brazos, no para matarme. No quería morir. Sé que tengo suerte de estar en esta Tierra. Lo hice para que el dolor físico conquistara el dolor que me carcomía por dentro. No se borró nada. Vivo con mi pasado oculto... en lo profundo de mi ser. Sale como una explosión... y me invade. Creo que somos mensajeros de la Tierra. Creo en los ángeles. Estoy bendecida por Dios para decirme que sufrí tanto para volverme quien hoy soy. "